Ανταμώματα στην Άνω Σκαφιδωτή

Του συγχωριανού μας φιλόλογου καθηγητή Ανδρέα Τριάντη

Ανταμώματα

Στους άνοστους καιρούς που ζούμε, " στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα " που θά 'λεγε κι ο Εγγονόπουλος, όταν πολλοί νοιάζονται μόνο για το σαρκίο τους και ό,τι το εξυπηρετεί και η μεγάλη μάζα κλείνεται αποκαρδιωμένη στον εαυτό της, είναι σπουδαίο πράγμα ο νόστος να αναγκάζει με την ευκαιρία της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου να συρρέουν απ' όλα τα μέρη, στα οποία έχουν εξακτινωθεί οι Κορυτιανιώτες ( Γερμανία, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πρέβεζα, Φανάρι ) και να έρχονται όχι μόνο για να προσκυνήσουν, να γευθούν τα νόστιμα ψητά αμνοερίφια και να χορέψουν γλεντώντας με την καρδιά τους, αλλά κυρίως για να ανταμώσουν τους παλιούς συμμαθητές, φίλους, γείτονες, συγχωριανούς και κοντοχωριανούς εν γένει και απεκδυόμενοι την "περιβολή " που τους επιβάλλει η αφιλόξενη " ξενιτιά " να αφήσουν κατά μέρος τις όποιες επιφυλάξεις και επιστρέφοντας στα χρόνια της αθωότητας να αγκαλιάζονται και να μιλούν για γεγονότα , βιώματα, κοινές αναμνήσεις και καταστάσεις που τους σημάδεψαν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια!!! Κι είναι πολύ συγκλονιστικό πράγμα να αντικρύζεις ένα πρόσωπο που σε κοιτάζει με προσποιητά αινιγματικό τρόπο και εσύ να μην το γνωρίζεις, γιατί έχεις απ' τη δεκαετία του '60 να το δεις και ο "παράφορος γλύπτης των ανθρώπων " έχει αλλοιώσει πολλά από τα γνώριμα χαρακτηριστικά του καθενός μας ή να σε παίρνει άλλος από το χέρι για να σε πάει σε τραπέζι, όπου κάθεται άλλος με τον οποίο έχεις χαθεί για πολλές δεκαετίες... Κι είναι ωραίο εκείνο το αγκάλιασμα που είναι κατ' επιταγήν της καρδιάς και μόνο!!! Γιατί το βλέπεις στα μάτια, στη γλώσσα του σώματος, στην καρδιά που πλημμυρίζει από τα ευγενέστερα των συναισθημάτων!!! Κι ύστερα τα άδολα μάτια πολλών δακρύζουν, γιατί αυτό το αντάμωμα είναι ίσως το πρώτο και το τελευταίο, καθότι για πολλούς ο ήλιος γέρνει... Και όταν αρχίζουν τα όργανα, εεε, τότε!!! εκστασιασμένοι κι αχαλίνωτοι, αλλά πάντα σεμνοί και δίκαιοι στη μοιρασιά του χρόνου του χορού ή δημιουργώντας τρεις και τέσσερεις πλέξεις, για να απολαύσουν όλοι οι μερακλήδες τις συγκινητικές μελωδίες των τραγουδιών του καημού και της ξενιτιάς δίνονται στο γλέντι! Κι είναι πια η ψυχή που απελευθερωμένη από τις συμβάσεις και κάθε επιφύλαξη αφήνεται και εκφράζεται, γιατί νοιώθει ότι μόνο πολλά ζευγάρια μάτια δικά του τη βλέπουν και τη συνοδεύουν νοερά στη διονυσιακή αυτήν ατμόσφαιρα!!! Και όταν έρθουν ξεχωρίσματα είναι περισσή η συγκίνηση με συνοδό την ειλικρινή και εγκάρδια ευχή να είμαστε πάλι του χρόνου όλοι ζωντανοί και γεροί εδώ για να γιορτάσουμε ξανά, όπως πάντα!!! Αυτά τα χαρακτηριστικά της συνάντησής μας δεν τα βρίσκεις εύκολα στα άλλα πανηγύρια, επειδή έχουν εδώ και πολλά χρόνια αποκτήσει εμπορικό περιεχόμενο. Στο ξωκκλήσι της Παναγίας, που οι εκάστοτε εκκλησιαστικές επιτροπές το έχουν καταστήσει κόσμημα του κάμπου και του χωριού με τις συνεχείς αναβαθμίσεις του χώρου,

καθιέρωσαν εδώ και τριάντα χρόνια να γίνεται το πανηγύρι του χωριού, ημερήσιο, αμέσως μετά τη λειτουργία και το γλέντι να το ξεκινάει ο παπάς μας. Οι συγχωριανοί το αγάπησαν και το αγκαλιάζουν κάθε χρόνο και περισσότεροι φέρνοντας μαζί τους φίλους από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό! Κι είναι για μας που μεγαλώσαμε σε εκείνα τα άγια χώματα τόπος ιερός όχι μόνο για τη θρησκευτικότητά του αλλά και γιατί εκεί ανταμώνουμε, ξαλαφρώνουν οι ψυχές μας και φεύγουμε παίρνοντας δύναμη για ακόμη έναν χρόνο προσπαθειών και καθημερινού αγώνα.