Αυτοί είμαστε

 

Του Ανδρέα  Χαρ. Τριάντη : Φιλόλογου καθηγητή

" Είμαστε   κάτι "...   θα   θρηνήσει  ο   Καρυωτάκης!  

 Ήθελε   να   συγκαταλέγεται   μεταξύ   των  μειζόνων   αδίκως   πιστεύοντας   πως   ήταν   ελάσσων. 

Με   φόρα   ξεκινήσαμε   να   ιδούμε,   να   ακούσουμε,   να   κατακτήσουμε,   να   μάθουμε,   να   χαρούμε...   Όλος   ο   κόσμος   μας   ανήκε   και   η   ζωή   ανοιγόταν  μπροστά   μας   πλατύς   κάμπος,   απέραντη   θάλασσα!   Καλλιεργητές   ζητούσε   ο   κάμπος,   ερέτες    η   θάλασσα.  Και   το  οπλοστάσιό   μας   λειψό....   Ωστόσο   δε   μας   φόβιζαν   οι   δυσκολίες.   Μας  προ(σ)καλούσαν   και   μας   χαλύβδωναν.      Κρατώντας   στα   χέρια   μας   τη   σκυτάλη   που   παραλάβαμε   από   πολύ   αξιώτερους   που   έδωσαν   αγώνες   άνισους   αλλά   καλούς   και   χιλιοπληγωμένοι   μας   γέννησαν   και    μας   ανάστησαν   με   χίλια   βάσανα...    αναδειχτήκαμε   ικανοί   χειρώνακτες,   επιδέξιοι   εργάτες   του   πνεύματος   κι   άξιοι  λαμνοκόποι

  ανοίγοντας    δρόμους   για   μας   και   τους   μελλούμενους   σε   στεριές,   θάλασσες   και   ουρανούς.   Ευτυχήσαμε   να  ζήσουμε   ως   τώρα   στην   πιο   ευλογημένη   περίοδο   της  νεοελληνικής   ιστορίας.   Μας   καταλογίστηκαν   πολλά,    μας   λιθοβόλησαν   πολλοί,   γιατί   πολλοστημόριο   της   γενιάς   μας   διαβρώθηκε   από   την   πολιτική   διαφθορά!   Ενσωματωθήκαμε   στο   σύστημα   και   όπου,   όπως   κι   όσο   μπορούσαμε   παλαίψαμε   για   να   εξυγιάνουμε   πτυχές   του  κι   όλο   και   κάτι   καταφέραμε.   Λερναία   ύδρα    είναι   αυτό   και   αντίπαλοί   μας   δεν   ήταν   τόσο   οι   γνωστοί    βολεμένοι,  (αυτοί   εξάλλου   δεν   είναι   ορατοί)   όσο   οι   αδημονούντες   αβόλευτοι   που   μετέρχονταν   μύριους   ανορθόδοξους   τρόπους   καταλύοντας   κάθε   έννοια   νομιμότητας   και   ηθικής,   για   να   καρπωθούν   τους   εύχυμους   καρπούς   του   "καταραμένου"   παραδείσου!   Οραματιστές,   ονειροπόλοι   και   ασυμβίβαστοι   γρήγορα    υπολείφθηκαν   της   πορείας   ή   απορρίφθηκαν   σαν   γραφικοί   στο  περιθώριο   διαμαρτυρόμενοι   με   ποικίλα   μέσα   για   τα   κακώς   κείμενα   της   κοινωνίας   και   της   ζωής,   εκτός   απ'   αυτούς   που   και   τη   βόλεψή   τους   πέτυχαν   και   εκ   του    ασφαλούς   υλαχτούσαν   προς   τη   μεριά   της    εξουσίας,   για   να   δείχνουν   συνεπείς   με   την   στη   νεότητά   τους   εκπεφρασμένη   επαναστατικότητα!!!   Γιατί   ποτέ   δεν   μπόρεσα   να   κατανοήσω   την   αντίφαση:   Να   επιτυγχάνει   κανείς   έναν   αστικό   τρόπο   ζωής,   να   δημιουργεί   σεβαστή   περιουσία   στα   πλαίσια   του   αστικοδημοκρατικού  -  δε   λέω   καπιταλιστικού  -  συστήματος   και   να  οραματίζεται   μια   ουτοπία!   Έτσι   πορευόμενοι   φτάσαμε   ως   εδώ   και   απόμαχοι   πια   ταξιδεύουμε   πλησίστιοι   προς   την   έξοδο   χωρίς   "ψευδαισθήσεις,   κλωνάρια   και   τρόπαια"   που   θά   'λεγε   κι   ο   Άγγελος   Τερζάκης.